در حركت نه چندان آرام زمان به گفته اكثر مورخان، چشم گيتي در سال 212 هجري قمري به جمال خورشيدي روشن مي شود كه چكيده فضيلت، جوهره وجود و فيض مطلق است. مولودي كه يادش آرام بخش دلها و پيامش آخرين اميد و نهايت آرزوي دلدادگان به خدا مي گردد. آن مولود كسي جز حضرت علي النقي امام هادي(ع) نبود.
آمد امام هدايتي كه روشني بخش محفل بشري گرديد و تشنگان حقيقت را از زلال هدايت كه ريشه در وحي دارد سيراب كرد.
امام هادي(ع) در بصريا (روستايي از توابع مدينه) به دنيا آمد و مكارم اخلاق، شرافت و نجابت را چون ديگر ستارگان هدايت از خاندان نبوّت در خود جمع داشت. پس از تولد امام هادي(ع) پدر بزرگوارش امام جواد(ع) همچون ائمه ديگر(ع) سنت شرعي مراسم تولد از اذان در گوش راست، اقامه در گوش چپ، صدقه و عقيقه را بطور كامل اجرا نمود.
سال تولد امام هادي (ع): درباره سال، ماه و روز تولد حضرت، راويان و تاريخ نگاران اقوال مختلفي ذكر كرده اند كه به برخي اشاره مي گردد:
1- اكثر مورخان ولادت حضرت را در سال 212 هجري مي دانند. اصول كافي ج1 ص 497 ، الارشاد ج2 ص 297 ، اعيان الشيعة ج 4 ص 252 .
2- بنا بر اقوال ضعيفي ولادت آن حضرت در سال 214 بوده است. الاتحاف بحب الاشراف ص67 ، جوهرة الكلام ص 151 ، مرآة الجنان ج2 ص 159 .
3- مؤلف تاريخ الخميس در جلد 2 صفحه 321 و صاحب مرآة الجنان در جلد 2 صفحه 159 تولد امام هادي (ع) را در روز سيزدهم رجب ذكر كرده اند.
4- برخي نيز تولد امام علي النقي(ع) را در روز دوشنبه سوّم رجب ذكر كرده اند.
5- برخي منابع، تصريح مي كنند كه تولد امام در ماه رجب بوده است ولي روز تولد را معين نكرده اند از جمله در بعضي از دعاها به اين مطلب تصريح شده است.
بارالها! از تو مي خواهم و درخواست دارم به حق دو مولود در ماه رجب محمد بن علي الثاني و علي بن محمد منتجب (امام هادي).
بعضي از منابع تاريخي هم از ذكر روز و ماه تولد حضرت خودداري كرده و تنها به ذكر محل تولد يعني (مدينه) اكتفا كرده اند. الاتحاف بحب الاشراف ص67
نام مبارك
امام جواد(ع) پدر بزرگوار حضرت هادي(ع) نام جد بزرگوارش را (علي) كه نام اميرالمؤمنين و زين العابدين و سيد الساجدين علي بن الحسين بود بر فرزند خود نهاد. امام هادي(ع) به حكم وراثت، خصوصيات اين دو بزرگوار را در خود داشت. او بلاغت و سخنوري را از امير بيان، منشأ بلاغت و خواستگاه فصاحت به ارث برده بود و تقوا و عبادت را از سيد الساجدين.
كنيه:
كنيه گذاري بر افراد از جمله رسم هاي اعراب بوده و نوعي احترام بشمار مي رفته است تا جايي كه مردمان آنروز با كنيه به تفاخر مي پرداختند.
اُكَنّيهُ حينَ اناديهِ ولا اُلَقِبهُ والسوأة اللقب
هنگامي كه او را مي خوانم با كنيه او را صدا مي زنم و به او لقب نمي دهم زيرا لقب دادن، سبك شمردن است.
ائمه(عليهم السلام) اين نكته را بخوبي رعايت مي كردند و حتي براي اطفال خود كنيه گذاشته و آنان را با كنيه صدا مي زدند زيرا احترام نهادن در رشد رواني و بلوغ اجتماعي فرزند اثري مهم و ژرف دارد كه امير مؤمنان در شعري كه به اين مضمون روايت شده مي فرمايد:
نحنُ الكرمُ وَطِفْلُنا المهدُ إنّا إذا قعدَ اللئامُ عليٰ بساطِ العزِّ قمنا
ما بزرگمنش هستيم و به فرزندانمان از زماني كه در گهواره هستند كنيه مي دهيم. راه ما از راه افراد پست و بي ريشه جداست و اگر آنان از راهي بروند ما از آن رو بر مي گردانيم و بر يك سفره نمي نشينيم.
امام جواد(ع) به تاسي از امامان(ع)، فرزند خود را ابوالحسن خواند و در اين كنيه او را به امام موسي بن جعفر(ع) و امام رضا (ع) همانند ساخت.
محدثين و روات جهت تشخيص و تفكيك، صفتي به ابوالحسن افزوده، امام موسي بن جعفر(ع) را ابوالحسن الاول، امام رضا(ع) را ابوالحسن الثاني و امام هادي(ع) را ابوالحسن الثالث مي خوانند.
نظرات شما عزیزان:
درباره وبلاگ
برچسب ها
